De druif (Vitis vinifera) is een rijke bron van resveratrol, een stof die in lagere concentraties ook in rode wijn voorkomt. Een andere belangrijke bron is de Japanse duizendknoop (Polygonum cuspidatum), een plant die van oudsher wordt gebruikt in de traditionele Chinese geneeskunde. Tegenwoordig wordt resveratrol geassocieerd met een betere bescherming tegen hart- en vaatziekten, obesitas en diabetes type 2. Vanwege de vele hoopvolle resultaten uit in vitro en in vivo onderzoek, kent humaan onderzoek naar de gezondheidseffecten van resveratrol een explosieve groei. Het onderzoek bevindt zich nog grotendeels in de verkennende fase; desalniettemin worden steeds meer resultaten ook bij mensen bevestigd.
Er verschijnt steeds meer onderzoek dat zich richt op het voorkomen en genezen van chronische ziektes met veranderingen in levensstijl en voeding. Calorierestrictie is daarbij één van de beste manieren gebleken om chronische ziektes aan te pakken en daarmee de levensduur te verlengen. Levenslange calorierestrictie is in de praktijk echter niet haalbaar. De kracht van resveratrol is daarin gelegen dat het de effecten van calorierestrictie nabootst. Resveratrol en calorierestrictie activeren beide onder meer SIRT1, een eiwit dat de stofwisseling in diverse weefsels reguleert en betrokken is bij het tegengaan van veroudering en het voorkomen van diabetes type 2. Resveratrol werkt onder meer op de leptinehuishouding. Lees meer over de link tussen leptine en resveratrol in ons artikel: https://www.naturafoundation.nl/kenniscentrum/artikelen/20672/het-coronavirus-leptine-en-resveratrol-hoe-werkt-het. Daarnaast heeft resveratrol een brede toepassing in het remmen van virusinfecties en ontstekingen.
Leptineresistentie
Overgewicht, adipositas, obesitas en diabetes type 2 zijn aandoeningen die insulineresistentie en leptineresistentie als onderliggende werkingsmechanismen hebben. Vetweefsel beschikt over veel ACE2 (angiotensin-converting enzyme 2-) receptoren (Li 2020); hoe meer vetweefsel, hoe groter de kans dat het virus aanhaakt op zo’n receptor en hoe gemakkelijker het zich in het lichaam kan verspreiden. Vetweefsel produceert leptine. Leptine is een hormoon dat honger en verzadiging reguleert. Met de toename van vetweefsel, stijgt ook het leptineniveau, waardoor leptineresistentie kan ontstaan. De receptoren voor leptine worden minder gevoelig voor de leptine en blijft meer leptine de bloedbaan aanwezig. Hogere leptineniveaus zorgen er in ieder geval bij obese personen voor een verhoogde vatbaarheid voor virale infecties (Luzi 2020, Honce 2019). Leptine moduleert en activeert waarschijnlijk het NLRP3-inflammasoom (Fu 2017).
Individuen met overgewicht, adipositas, obesitas en diabetes type 2 lopen het risico op een ernstiger verloop van COVID-19, die ziekte die kan volgen op besmetting met het nieuwe Coronavirus SARS-CoV-2. Dit virus dringt het lichaam binnen via ACE2 (angiotensin-converting enzyme 2-) receptoren (Verdecchia 2020, Heialy 2020). Het blijkt vervolgens leptine te kunnen gebruiken als replicatiestrategie (Heialy 2020). Individuen die verhoogde niveaus van leptine hebben, kunnen daardoor vatbaarder zijn voor snelle replicatie van het virus.
De eerste keuze in oplossen van leptineresistentie is aanpassen van leefstijl. Met behulp van aanpassing van de voeding en met name koolhydraatrestrictie, calorierestrictie en de beperking van de hoeveelheid vet per maaltijd, alsmede met toepassing van intermittent fasting en meer beweging, het verminderen van stress en het bevorderen van ontspanning, kunnen mechanismen als leptine- en insulineresistentie worden hersteld. Resveratrol kan worden ingezet ter ondersteuning. Resveratrol het kan de effecten van calorierestrictie nabootsen (zie onder). Resveratrol blijkt ook leptineniveaus direct gunstig te kunnen beïnvloeden. Ook kan resveratrol een essentieel proteïne remmen dat nodig is voor de replicatie van virussen, waardoor de replicatie wordt geremd. Bij zowel het MERS virus als bij herpes simplex, Dengue en Zika is resveratrol effectief gebleken.
Resveratrol verhindert leptinesecretie (Franco 2014, Szkudelska 2009) en leptinetranscriptie (Ardid-Ruiz 2018). Dit effect wordt waarschijnlijk veroorzaakt door metabole veranderingen in vetcellen die leiden tot ATP-verlaging (Szkudelska 2009). Resveratrol en enkele resveratrolmetabolieten verlagen leptine-mRNA-waarden (Eseberri 2013). mRNA, messenger-RNA is een vorm van RNA (ribonucleïnezuur) dat DNA-transcriptie en translatie met elkaar verbindt. Als mRNA laag is, betekent dat dat de transcriptie en translatie van het leptinegen, en daarmee de productie van leptine, lager zijn. Resveratrol heeft een beschermend effect op de hersenbarrière als deze ontstoken raakt (Ardid-Ruiz 2020), wat zoals hierboven beschreven onder meer bij obesitas het geval is. Resveratrol kan leptine waarschijnlijk over de hersenbarrière helpen in aanwezigheid van cytokinen (Ardid-Ruiz 2020).
Trombose
Risicofactoren voor trombose zijn hyperleptinemie, een dysbalans tussen COX-1 en COX-2 en hoge PAI-1 waarden. COX-1 en COX-2 hebben invloed op de productie van prostaglandinen. Prostaglandinen spelen een rol in de bloedvathomeostase. Een dysbalans kan leiden tot de vorming van bloedstolsels en trombose. COX-1 remming heeft een cardioprotectief effect, wat belangrijk is in het voorkomen van trombose. COX-2 remming werkt ontstekingsremmend (Szewczuk 2004). Plasminogeen-activatorinhibitor-1 (PAI-1), ook bekend als serpin E1, is een eiwit dat bij mensen wordt gecodeerd door het SERPINE1-gen. PAI-1 is een serineproteaseremmer. Het fungeert als de belangrijkste remmer van weefselplasminogeenactivator en urokinase. Deze twee stoffen activeren die plasminogeen en fibrinolyse (de fysiologische afbraak van bloedstolsels); worden deze stoffen geremd dan kan dat ervoor zorgen dat stolsels minder goed worden afgebroken. Hoge PAI-1 waarden zijn geassocieerd met hartinfarct en zijn een risicofactor voor trombose en atheromatose (plaquevorming) (Tomé-Carneiro 2013). Resveratrol remt zowel COX-1 als COX-2 (Szewczuk 2004, Subbaramaiah 1998) en speelt zo vermoedelijk een rol in het verminderen van het risico op trombose. Resveratrol verlaagt daarnaast PAI-1, plasminogeen activatorinhibitor type-1, waarvan hoge waarden een risicofactor zijn voor trombose (Tomé-Carneiro 2013).
Oxidatieve stress, ontstekingen en inflammatie
Onderzoek onder tien gezonde mensen wees uit dat dagelijks 100 mg resveratrol de oxidatieve en ontstekingsbevorderende effecten van een vet- en koolhydraatrijke maaltijd kan tegengaan. Dit doet mogelijk het risico op atherosclerose en diabetes afnemen. In humaan onderzoek waarbij 200 mg Polygonum cuspidatum (40 mg resveratrol) werd toegediend, had resveratrol een duidelijk meetbaar effect op een aantal signaalstoffen voor ontsteking en op oxidatieve stress. Ontstekingen liggen aan de basis van diverse chronische aandoeningen, waaronder atherosclerose, diabetes en COPD. Laboratoriummodellen maken het aannemelijk dat resveratrol kan helpen bij het voorkomen en behandelen van deze aandoeningen. Resveratrol vermindert ROS productie en NO (NO2) waarden in hersenenditheelcellen (Ardid-Ruiz 2020). Resveratrol zorgt voor inductie van superoxide dismutase, catalase, glutathion, glutathion reductase, glutathion peroxidase, glutathion S-transferase (GST), en NAD(P)H:quinone oxidoreductase-1 (NOQ1). Al deze enzymen spelen een rol in de bescherming tegen oxidatieve en elektrofiele stress (Li 2006).
Resveratrol blokkeert NF-kB transcriptie factor (Ardid-Ruiz 2020, Tomé-Carneiro 2013). Hierdoor zorgt resveratrol voor minder expressie van pro-inflammatoire cytokinen en meer ontstekingsremmende factoren (Tomé-Carneiro 2013). NF-kB is een belangrijke pro-inflammatoire regulator in de immuunrespons en bij infecties. Het stimuleert NLRP3 inflammasoom, TNF-a, IL-1B, IL-6 en MCP-1 synthese.
Resveratrol heeft een remmend effect op het NLRP3-inflammasoom (Misawa 2015, Fu 2013).
Resveratrol remt TNF-a, mTOR en S6RP en remt daarmee MMP-9, IL-1B, IL-6 en iNOS regulatie via SIRT1 (Zhu 2011).
Druifextract met resveratrol verhoogt IL-10, een ontstekingsremmende cytokine (Barona 2012). Mensen met metabool syndroom hebben vaak lage IL-10 waarden. IL-10 remt productie van pro-inflammatoire cytokines zoals TNF-a.
Resveratrol verhoogt SIRT1 activiteit (sirtuin/ NAD dependent deacetulase sirtuin 1), wat zorgt voor bescherming tegen cellulaire stress (Borra 2005, Lagouge 2006, Wicinski 2017, Ardid-Ruiz 2018). SIRT1 is verlaagd bij mensen met insuline resistentie. SIRT1 deactiveert het p53 cytochroom en NF-kB.
Chen (2013) toonde aan dat SIRT1 activatie door resveratrol verloopt via activatie van AMPK.
Resveratrol verhoogt PGC-1a activiteit door SIRT1 en direct (Lagouge 2006). PGC-1a reguleert oa mitochondriaal biogenese en heeft een rol in de bloeddruk en ontwikkeling van obesitas. Daarnaast werkt het ontstekingsremmend (Handschin 2008).
Resveratrol verlaagt STAT3 activiteit (Suzuki 2013). STAT3 wordt geactiveerd door inflammatoire cytokines zoals IL6, MAPK en NF-kB. STAT3 werkt samen met NF-kB en kan een positief feedbackmechanisme vormen door elkaar te stimuleren.
Meer energie
Bij proefdieren is geconstateerd dat activering van SIRT1 door calorierestrictie zorgt voor een grotere vitaliteit en significante toename van de lichamelijke activiteit. In een humane studie zorgde SIRT1-inductie door 25% calorierestrictie voor een grotere aanmaak van mitochondriën in skeletspierweefsel van gezonde mannen met overgewicht. Markers van oxidatieve stress namen daarbij significant af.
Glucosestofwisseling
Het activeren van SIRT1, bijvoorbeeld met resveratrol, is een veelbelovende strategie voor de preventie en behandeling van het metabool syndroom en diabetes-type-2. In preklinisch onderzoek is geconstateerd dat de insulinegevoeligheid in vetweefsel, skeletspier en lever significant verbetert door SIRT1-inductie. Activering van SIRT1 in bètacellen van de pancreas zorgt voor een betere insuline-expressie en insulinerespons bij verhoging van de bloedglucosespiegel, verhoogt de ATP-productie in bètacellen en beschermt deze beter tegen beschadiging en celdood door oxidatieve stress. Resveratrol verhoogt AMPK-activiteit. Dit zorgt voor een switch naar katabolisme. Resveratrol zorgt onder andere voor verlaagde ATP-synthese en SIRT1 activatie om AMPK te activeren (Trepiana 2018). AMPK zorgt op zijn beurt weer voor verlaagde ontstekingswaarden (Salminen 2011). Resveratrol bootst de positieve effecten van calorische restrictie na door de invloed op cellulaire stress routes (Ingram 2006). SIRT1 verlaagt angiotensine II type 1 receptorexpressie (Miyazaki 2008).
Obesitas en diabetes
Een klinische trial bij patiënten met diabetes type 2 laat zien dat de glucosetolerantie toeneemt na toediening van resveratrol. In ander humaan onderzoek werden tien patiënten met slechte glucosetolerantie vier weken lang met resveratrol behandeld. Daarbij werd een toegenomen insulinegevoeligheid geconstateerd. Tot slot blijkt uit een dubbelblind placebogecontroleerd crossover-onderzoek onder 11 gezonde obese vrijwilligers dat 150 mg resveratrol per dag een hele reeks gezondheidsparameters verbetert, waaronder verhoging van de insulinegevoeligheid en verlaging van bloedsuiker- en insulinespiegels. Bij geen enkel onderzoek is hypoglykemie vastgesteld, wat resveratrol een veelbelovend antidiabetisch medicijn maakt.
Afname vetmassa
Een hogere SIRT1-activiteit remt de vorming en bevordert de afbraak van wit vetweefsel en genen die de vetopslag stimuleren. Bij slanke vrouwen is geconstateerd dat de SIRT1-expressie in onderhuids vetweefsel meer dan twee keer zo hoog is als bij vrouwen met obesitas. Vasten gedurende zes dagen verdubbelt de SIRT1-expressie in vetweefsel; suppletie met resveratrol kan de SIRT1-activiteit in vetweefsel mogelijk ook verhogen. Afname van overtollige vetmassa door SIRT1-inductie is geassocieerd met stijging van de levensverwachting.
Remming veroudering
Degeneratieve verouderingsziekten en een kortere levensduur blijken onder andere samen te hangen met de afname van de cellulaire energieproductie. Net als calorierestrictie, induceert resveratrol genen die zorgen voor vorming van meer en/of grotere mitochondriën. Dit stimuleert de cellulaire energieproductie, waarbij naar verhouding minder zuurstof wordt verbruikt en minder vrije radicalen vrijkomen. Dit heeft in vitro en in vivo een gunstig effect op veroudering en levensduur. Daarnaast verbetert resveratrol de overleving op de lange termijn van (onvervangbare) cellen door verbetering van de stofwisseling, verdedigings- en reparatieprocessen en remming van geprogrammeerde celdood. In diermodellen voor ALS (amyotrofische lateraalsclerose), de ziekte van Alzheimer en de ziekte van Parkinson, zorgde toediening van resveratrol en calorierestrictie voor significante vermindering van neurodegeneratieve pathologie. Tot slot remt resveratrol (in vitro) significant de vorming van ontstekingsbevorderende stoffen in vetweefsel en vermindert daarmee aan vetweefsel gerelateerde pathologie. Vetweefsel draagt door de productie van ontstekingsmediatoren bij aan laaggradige chronische ontsteking in het lichaam. Dit versnelt het verouderingsproces en bevordert uiteenlopende (verouderings)ziekten, waaronder hart- en vaatziekten, obesitas, diabetes-type-2, dementie en depressie. Inmiddels is ook uit humaan onderzoek gebleken dat resveratrol diverse verouderingsparameters vertraagt, bijvoorbeeld LDL- en HDL-cholesterol en osteoporose.
Cardiovasculaire bescherming
Een lage tot matige overexpressie van SIRT1 bij proefdieren remt leeftijdsgerelateerde degeneratieve veranderingen in het hart en verhoogt de bescherming tegen oxidatieve stress en celdood. Het inverse verband tussen consumptie van rode wijn en sterfte aan hart- en vaatziekten (de Franse paradox) wordt mede toegeschreven aan resveratrol en verwante stilbenoïden in rode wijn. Resveratrol en resveratrolachtige stoffen beschermen het hart en de bloedvaten, mede door het remmen van ischemie-reperfusieschade, bevorderen van vaatverwijding, beschermen van vaatendotheel, remmen van LDL-oxidatie en plaatjesaggregatie en tegengaan van atherosclerose.
Adipokinen
Resveratrol verhoogt adiponectinewaarden (Wicinski 2017, Tomé-Carneiro 2013, Eseberri 2013, Franco 2014) en verhoogt adiponectine- mRNA-waarden (Eseberri 2013). Barona (2012) vond dat resveratrol houdende druivenextract adiponectin ook verhoogde. Adiponectine werkt ontstekingsremmend, lage waarden zijn gerelateerd aan metabool syndroom.
Metabolieten van resveratrol verlagen apeline en visfatine-mRNA-waarden (Eseberri 2013). Apeline speelt een rol in de regulatie van de bloeddruk en energiemetabolisme.
Veiligheid
Inname resveratrol uit voeding is waarschijnlijk veilig, maar afhankelijk van het voedingsmiddel. Rode wijn bevat resveratrol maar het is niet aan te raden om rode wijn als bron van resveratrol in te zetten. Hetzelfde geldt voor voedingsmiddelen als pinda’s, die niet in een oervoedingspatroon passen en waarvoor allergieën veelvoorkomend zijn. (Soleas 1997).
Bij orale inname in doses tot 1500 mg per dag gedurende maximaal 3 maanden is resveratrol mogelijk veilig (Brasnyo 2011, Bhatt 2012, Faghihzadeh 2014, Méndez-del Villar 2014, Bo 2016, Turner 2015, Hussain 2018, Sattarinezhad 2019). Hogere doses van 2000-3000 mg per dag worden goed verdragen, maar geven een verhoogde kans op gastro-intestinale bijwerkingen bij inname gedurende 2-6 maanden (Chachay 2014, Haghpanah 2018).
Gebruik in zwangerschap en lactatie is waarschijnlijk veilig zover het hoeveelheden die in sommige voedingsmiddelen worden aangetroffen (Soleas 1997). Wijn mag uiteraard niet worden gebruikt als bron van resveratrol tijdens zwangerschap en borstvoeding.
Toxicologie
Bij mensen werd geen toxiciteit gemeld na gebruik van resveratrol in doses van 4000 mg per dag gedurende 2 weken (La Porte 2010).
Interacties met medicijnen
Anticoagulantia en anti-aggregantia: wees voorzichtig met deze combinatie. Resveratrol kan de bloedstolling en bloedplaatsjesvorming beïnvloeden. (Pace-Asciak 1996, Bertelli 1996, Pace-Asciak 1995, Bertelli 1998, Bertelli 1995, Dobrydneva 1999, Kirk 2000, Zbikowska 2000, Olas 2002, Ma 2005, Pendurthi 1999). Theoretisch kan het nemen van resveratrol met andere plaatjesremmers of anticoagulantia het risico op blauwe plekken en bloedingen vergroten. Dit geldt onder meer voor: aspirine, clopidogrel, NSAID's zoals diclofenac en voltaren, ibuprofen, naproxen, dalteparine, enoxaparine, heparine, warfarine.
Cytochrome p450 1a1 (cyp1a1) substraten: wees voorzichtig met deze combinatie. Bewijs uit in vitro onderzoek toont aan dat resveratrol de enzymen van cytochroom P450 1A1 (CYP1A1) kan remmen (Ciolino 1999, Lee 2001). Theoretisch zou resveratrol de hoeveelheid geneesmiddel dat door dit enzym wordt gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Deze interactie is echter niet gemeld bij mensen. Het berteft onder meer chloorzoxazon, theofylline en bufuralol.
Cytochroom p450 1a2 (cyp1a2) substraten: Bewijs uit in vitro onderzoek toont aan dat resveratrol de enzymen van cytochroom P450 1A2 (CYP1A2) kan remmen (Chang 2001). Theoretisch zou resveratrol de hoeveelheid geneesmiddel dat door dit enzym wordt gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Deze interactie is echter niet gemeld bij mensen. Het betreft onder meer clozapine, cyclobenzaprine, fluvoxamine, haloperidol, imipramine, mexiletine, olanzapine, pentazocine, propalanol, tacrine, zileuton, zolmitriptan.
Cytochrome p450 1b1 (cyp1b1) substraten: Bewijs uit in vitro onderzoek toont aan dat resveratrol de enzymen van cytochroom P450 1B1 (CYP1B1) kan remmen (Chang 2000). Theoretisch zou resveratrol de hoeveelheid geneesmiddel dat door dit enzym wordt gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Deze interactie is echter niet gemeld bij mensen. Dit betreft onder meer theofylline, omeprazol, clozapine, progesteron, lansoprazol, flutamide, oxaliplatine, erlotinib en cafeïne.
Cytochrome p450 2c19 (cyp2c19) substraten: Bewijs uit in vitro onderzoek toont aan dat resveratrol de enzymen van cytochroom P450 2C19 (CYP2C19) kan remmen (Yu 2003). Theoretisch zou resveratrol de hoeveelheid geneesmiddel dat door dit enzym wordt gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Deze interactie is echter niet gemeld bij mensen. Dit betreft onder meer amitriptyline, carisoprodol, citalopram, diazepam, lansoprazol, omeprazol, fenytoïne, warfarine en vele andere.
Cytochrome p450 2e1 (cyp2e1) substraten: In-vitro-onderzoek suggereert dat resveratrol cytochroom P450 2E1 (CYP2E1) isoenzym remt (Piver 2001. Yu 2003). Ook toont een farmacokinetisch onderzoek aan dat het dagelijks innemen van resveratrol 500 mg gedurende 10 dagen voorafgaand aan het nemen van een enkele dosis chlorzoxazon 250 mg de maximale concentratie van chlorzoxazon verhoogt met ongeveer 54%, het oppervlak onder de curve van chlorzoxazon met ongeveer 72% en de halfwaardetijd van chloorzoxazon met ongeveer 35% (Bedada 2016). Theoretisch zou resveratrol de concentraties van andere geneesmiddelen die door dit enzym worden gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Dit betreft onder meer paracetamol, chloorzoxazon, ethanol, theofylline en anesthetica zoals enfluraan, halothaan, isofluraan, methoxyfluraan.
Cytochroom p450 3a4 (cyp3a4) substraten: Bewijs uit in vitro onderzoek toont aan dat resveratrol het enzym cytochroom P450 3A4 (CYP3A4) (Piver 2001, Yu 2003) kan remmen. Theoretisch zou het de hoeveelheid geneesmiddel dat door dit enzym wordt gemetaboliseerd, kunnen verhogen. Klinisch onderzoek toont echter aan dat het nemen van resveratrol 3000 mg per dag gedurende 8 weken geen dosisaanpassingen vereist voor medicijnen die worden gemetaboliseerd door CYP3A4 (Chachay 2014). Sommige geneesmiddelen die door CYP3A4 worden gemetaboliseerd, omvatten enkele calciumkanaalblokkers, chemotherapeutische middelen, antischimmelmiddelen, glucocorticoïden, alfentanil, fentanyl, lidocaïne, losartan, fexofenadine, midazolam en andere.
Interacties met kruiden en supplementen
Kruiden en supplementen met anticoagulante en antiplatelet werking: Theoretisch kan gelijktijdig gebruik van resveratrol met kruiden die anticoagulantia of bloedplaatjesremmende werking hebben, het risico op bloedingen bij sommige mensen verhogen. Deze kruiden omvatten Angelica archangelica (engelwortel), Syzygium aromaticum (kruidnagel), danshen (rode salie), Tanacetum parthenium (moederkruid), Allium sativum (knoflook), Zingiber officinale (gember), ginkgo, ginseng Panax, Aesculus (paardenkastanje), Trifolium pratense (rode klaver), curcuma en andere.
Interacties met voedingsmiddelen
Vetten en vette voedingsmiddelen: Resveratrol innemen met een vetrijke maaltijd kan de opname van resveratrol remmen (La Porte 2010).
Interacties met ziekten en aandoeningen
Bloedingsziekten: Resveratrol heeft bloedplaatjesremmende effecten en kan theoretisch overmatige bloeding veroorzaken als het wordt gebruikt door personen met bloedingsstoornissen.
Hormoongevoelige kankers / condities: omdat resveratrol oestrogene effecten kan hebben (Gehm 1997, Basly 2000, Levenson 2003), moeten vrouwen met hormoongevoelige aandoeningen resveratrol vermijden. Sommige van deze aandoeningen omvatten borst-, baarmoeder- en eierstokkanker en endometriose en baarmoederfibromen.
Chirurgie: Resveratrol heeft plaatjesremmende effecten en kan overmatig bloeden veroorzaken bij perioperatief gebruik. Resveratrolinname moet minstens 2 weken voor electieve chirurgische ingrepen stopgezet worden.
Op basis van de beschikbare onderzoeken en studies kunnen de volgende doseringsadviezen worden vastgesteld.
Algemeen
Een dagdosis voor de mens komt neer op 1,82 mg/kg (voor een persoon van 75 kg een dagdosis van 137 mg). Een preventieve dosering tussen 100 en 200 mg lijkt dus voldoende.
Diabetes en obesitas
Voor mensen met verhoogde leptineniveaus en leptineresistentie, bijvoorbeeld bij aandoeningen als overgewicht, adipositas, obesitas en diabetes type 2, is preventief slikken van resveratrol zinvol. In een aantal studies naar toepassing van resveratrol in diabetes zijn doseringen van 250 tot 1000 mg per dag gebruikt gedurende 3 maanden (Bhat 2012, Liu 2014, Sattarinezhad 2019). In studies naar obesitas zijn doseringen gezien van 8 tot 3000 mg per dag waarbij doseringen van minder dan 500 mg per dag, gedurende 3 maanden of langer, het meest effectief zouden zijn (Mousavi 2019).
Cardiovasculaire aandoeningen
Bij cardiovasculaire aandoeningen werden met 1000 mg per dag betere resultaten gezien dan met 300 mg per dag (Mankowski 2020)
Ouderdomsaandoeningen
Bij ouderdomsgerelateerde cornitieve achteruitgang is een dosering van tweemaal daags 75 mg voor 14 weken ingezet (Evans 2017). Bij ouderen met een verstoorde glucosetolerantie zijn doses van 1,5 tot 2 gram per dag gebruikt (Crandall 2012).
Bij acute virusinfecties zoals SARS-CoV-2
Mogelijk kunnen kortdurend doseringen tot enkele grammen per dag effectief zijn in het afremmen van de ernst van het verloop van de ziekte, gelet op de hierboven beschreven werkingsmechanismen die een rol spelen in COVID-19 en de functie van resveratrol in deze werkingsmechanismen.